Overnachting: Silver Legacy hotel
Kosten: 125 dollar (incl tax)
Gereden: 145 mijl
Vandaag vertrekken we naar Reno. Het ontbijt bij White Wolf gaat net als bij het avondeten heel gemoedelijk. Je schuift ergens aan en bedient jezelf van het buffet. Er zijn scrambled eggs, worstjes, brood, etc.
Als we ingepakt hebben vertrekken we richting Tioga Pass. We hebben nog een wandeling naar May Lake en een uitstapje naar Olmsted Point gepland.
De trailhead voor May Lake ligt aan een zijweg van de Tioga Road, aan de noordkant van de weg. Het is een smal weggetje, maar we komen gelukkig zo vroeg op de dag geen tegenliggers tegen. Bij de parkeerplaats is het echter al aardig druk. Zo te zien aan hun uitrusting gaan de andere wandelaars naar Mount Hoffmann, een veel langere wandeling die ook hier begint.
De wandeling loopt eerst tussen de bomen maar al snel wordt het een pad over de rotsen.
Aangezien het omhoog gaat is het best wel vermoeiend. Af en toe stoppen we om uit te rusten. Om ons heen zien we veel bekende en onbekende pieken – ook Half Dome wordt op een gegeven moment zichtbaar.
Uiteindelijk bereiken we May Lake. Het water is te koud om in te zwemmen en verder dan pootje baden gaan Judith en Marijke dan ook niet.
May Lake met Mt Hofman
Bij het meer ligt ook één van de High Sierra Camps. Dit zijn een aantal kampen met tenten en sanitaire voorzieningen die op wandelafstand van elkaar verspreid over de Sierra liggen. Je kunt hier een meerdaagse tocht maken zonder veel bagage mee te nemen door van deze tenten gebruik te maken en aan te schuiven bij het avondeten dat hier verzorgd wordt. Niet goedkoop en altijd snel vol (er moet voor geloot worden) maar het lijkt me een geweldige manier om hier eens wat langer te wandelen.
Als we terug zijn rijden we naar Olmsted Point. Dit is makkelijk te vinden, er ligt een groot parkeerterrein aan de zuidkant van de Tioga Road. Vanaf het parkeerterrein is het uitzicht al prachtig, maar wij besluiten wat verder te lopen, naar het view point. Er liggen een hoop grote rotsblokken. Bij sommigen heb je het idee dat ze zo omlaag kunnen rollen.
Ook hier weer Half Dome die zich duidelijk onderscheidt van de andere pieken, en naar het noorden is Tenaya Lake te zien. Het is ook mogelijk om hiervandaan naar Tenaya Lake te wandelen – en eigenlijk willen we dat wel doen, we zouden iemand moeten hebben die de auto er dan even naar toe rijdt. Tijd voor een wandeling heen en terug hebben we niet, dus we rijden verder.
Na Olmsted Point rijden we het park uit. In Lee Vining tanken we. Aan de rechterhand hebben we uitzicht over Mono Lake. We slaan dat over, net als Bodie, want daar zijn we 4 jaar geleden al geweest.
Op een gegeven moment gaan we van de doorgaande weg af om door Virgnia City te rijden. Het leek ons wel aardig om hier te stoppen. Martin en ik zijn er 20 jaar geleden geweest, en we willen het ook de kinderen laten zien. Het is er echter zo druk, en het ziet er nu zo verschrikkelijk toeristisch uit, dat we besluiten door te rijden.
In Reno vinden we ons hotel gemakkelijk. Er zijn maar weinig grote hotels, en ze worden afgewisseld met simpele motels van 2 verdiepingen. Een gekke combinatie. Wij zitten in het Silver Legacy hotel. De parkeergarage telt 11 verdiepingen, en pas op de tiende vinden wij een plekje, gelukkig net niet in de brandende zon. Het hotel heeft als thema een zilvermijn. De kamers lijken ook uit het tijdperk van de zilvervondsten te stammen.
Onze kamer ligt op de 30e verdieping, en heeft een prachtig uitzicht.
We eten bij het buffet, wat goed is maar niet bijzonder – ondanks het internationale karakter wat het in het weekend heeft. Naast de Amerikaanse gerechten is er niet veel anders dan de al gebruikelijk Mexicaanse en Italiaanse gerechten.
Na het eten gaan we naar het concert van Tom Jones. Martin had gezien dat op de dag dat wij in Reno zouden zijn, Tom Jones daar optrad. Via internet had hij kaarten besteld, en die heeft hij voor het eten even afgehaald. Na het eten lopen we meteen door, het optreden is vlak naast ons hotel. Het publiek is oud tot erg oud, voor ons loopt zelfs iemand met een rollator. Als de kinderen dat zien worden ze nog minder enthousiast dan ze al waren. Voor mij hoeft het ook niet zo, maar toch is het wel aardig om zoiets eens mee te maken. Tom Jones heeft een band bij zich, inclusief een blazerssectie en een achtergrondkoortje. Er zijn veel enthousiaste fans. Aan het einde van de show gooien sommige dames zelfs zo gebruikelijk is bij zijn shows slipjes naar hem. De man is nota bene al 68 en hij is al 52 jaar getrouwd! (Hij trouwde op zijn zestiende en hun zoon is nu zijn manager.)
Hij zingt jammer genoeg niet veel bekende nummers, en als het na een uurtje al afgelopen is vinden we dat ook niet erg. Althans dat is mijn lezing, Martin zou zeggen: 68 jaar en nog steeds 'still going strong!' Nog even een milkshake bij de McDonalds gehaald, en een spelletje kaarten gespeeld, en dan gaan we naar bed.
Uitgaven
Ontbijt White Wolf: 48 dollar
Benzine: 74 dollar
Boodschappen: 28 dollar
Avondeten: 86 dollar
1 opmerking:
Hoi Familie van Neck,
Heel veel plezier in Reno en met Tom Jones.
Een reactie posten