Overnachting: Radio City Apartments
Kosten hotel: 255 dollar
Vandaag is het zo ver! Het lijkt wel een gewone werkdag, we staan op de normale tijd op, 7 uur, en kunnen redelijk rustig de laatste spulletjes inpakken. We gaan in verband met de bagage met de auto naar het station, en dan rijd ik de auto terug naar huis en loop weer naar het station. Klinkt wat omslachtig, maar het gaat prima zo. We nemen een stoptrein, want dan hebben we een rechtstreekse trein naar Schiphol en hoeven we niet over te stappen. Hoewel we minder bagage hebben dan vorige keren, valt het toch niet mee om alles te moeten dragen. Iets na tienen zijn we op Schiphol waar we bij een vrijwel lege Continental-balie de bagage afleveren.
Het inchecken hebben we gisteren al online gedaan. Om 10.30 zijn we door de douane, ook hier nauwelijks een rij. Nu nog 3 uur wachten voor we vliegen. Eerst koffie. De kinderen voelen meer voor de MacDonalds (milkshake en kipnuggets) – we komen al aardig in een Amerikaanse stemming. Iets na twaalven lopen we naar de gate. Ook hier gaat alles vlot, we krijgen de gebruikelijke vragen (waar gaat u naar toe? waarom?) en ongebruikelijke vragen (waarom vliegt u met Continental Airlines en niet met KLM?). De schoenen mogen gelukkig aanblijven. Ik draag mijn nieuwe wandelschoenen en ik ben wel even bezig met veters strikken.
Het regent in Amsterdam. Het zal ongeveer de laatste regen zijn die we voorlopig zullen zien.
We vertrekken op tijd: 13.30 uur Nederlandse tijd. In het vliegtuig zitten we twee aan twee, aan het raam. Ik puzzel en lees wat, nadat ik vergeefs geprobeerd heb een spelletje op mijn persoonlijke entertainmentsysteem te spelen. De kinderen kijken naar een film. Voordat het eten uitgedeeld wordt, komt een stewardess vragen wie “ the special meal” heeft. Het blijkt de vegetarische maaltijd voor Marijke te zijn. Rijst met linzencurry en een onbestemde groentenmix. Het ruikt goed, maar Marijke is geen liefhebber van exotische gerechten. Wij kunnen – niet zo verrassend – kiezen tussen de gebruikelijke chicken or meat. Ik neem me voor om in het vervolg ook als vegetariër te vliegen, dat geeft wat afwisseling in het standaard voedselpakket.
We landen keurig op tijd op Newark, 15.30 uur plaatselijke tijd en we zijn na 3 kwartier door de immigrations en douane heen. Voor ons doen heel vlot. We geven 3 dollar uit voor een bagagekarretje en lopen naar de taxistandplaats. Dat is allemaal prima georganiseerd. Er staat een korte rij. Een soort toezichthouder vraagt waar we heen willen, beoordeelt de lading bagage en wijst ons een taxibusje aan. Ook geeft hij een papiertje mee waarop de prijs staat. Het is een vaste prijs voor de rit naar Manhattan, tol apart te betalen. Uiteindelijk wordt het incl. tol etc 72 dollar, waar we later met de fooi 85 dollar van maken. Onze chauffeur toetert onderweg zo ongeveer naar iedere auto die in zijn ogen iets te langzaam optrekt. En dat zijn er een hoop. Hij blijkt niet de enige chauffeur te zijn die graag toetert. Blijkbaar hebben New Yorkers iets met de claxon. De chauffeur zet ons na drie kwartier af voor ons hotel.
Het hotel ligt heel centraal. We zitten op de tiende verdieping. De kamer is ruim, met een keukentje en een eettafel en zitbank, een badkamer met douche en toilet, en een slaapkamer met twee tweepersoonsbedden (doubles). Zowel in de kamer als in de slaapkamer staat een tv. Het is meer een appartementencomplex dan een hotel. Voor het uitzicht hoef je het niet te doen - je kijkt uit op de achterkant van een kantoor, aan de buitenkant daarvan hangen allemaal airco's - maar de ligging, de ruimte en de prijs zijn voor New Yorkse begrippen heel goed. Ook hebben we nauwelijks last van het straatlawaai. Wat we wel horen is de airco, het is dertig graden in New York, dus de airco staat aan. Maar hij maakt wel veel lawaai. Dat is wel een minpuntje.
Hoewel het volgens onze biologische klok al 's nachts is, besluiten we, om te voorkomen dat we meteen in slaap vallen, eerst maar eens buiten rond te gaan kijken. We storten ons in de drukte van New York. We zitten vlakbij het Rockefeller Center, en we voelen er wel voor om meteen naar de Top of the Rock te gaan. Op weg daarheen komen we langs de Radio City Hall. Op een supergroot tv-scherm wordt aangekondigd dat de Dalai Lama daar volgende week een lezing gaat houden. Martin wil een foto van het scherm met de Dalai Lama maken, maar doet daar zo lang over dat tegen de tijd dat hij op het knopje van het fototoestel drukt, de afbeelding op het scherm is vervangen door eentje met een aankondiging van een concert van Sarah Brightman. Na een tijd wachten komt de Dalai Lama eindelijk weer te voorschijn en kan hij alsnog zijn foto maken. Zo komen we de dag wel door. En als het nou van die bijzondere foto's waren, maar nee hoor, het zijn gewoon foto's van een tv-scherm met een flits er op.
Als Martin eindelijk ook zo ver is, kunnen we naar het Rockefeller Center. Helemaal bovenin heb je de Top of the Rock (TotR). Hier heb je bijna net zo'n fraai uitzicht over New York als vanaf het Empire State Building (ESB). Het gebouw is maar iets lager dan het ESB, maar heeft wel een aantal voordelen. Ten eerste kan je vanaf de TotR heel goed het ESB zien (dat lukt je beslist niet als je boven op het ESB staat) en je kunt vanaf het TotR ook veel beter het Central Park zien dan vanaf het ESB. Daarnaast is het er volgens de kenners veel minder druk.
De entree is 20 dollar pp. Het is er inderdaad niet druk - sterker nog, we kunnen zo doorlopen naar de kassa, er is niemand voor ons. Daar krijgen we een veiligheidscontrole en kunnen we op de foto op een balk met de wolkenkrabbers achter ons – net als de beroemde foto met de arbeiders die op duizelingwekkende hoogte hun lunch opeten; deze foto is ooit gemaakt tijdens de bouw van het Rockefeller Center. We kopen de foto later overigens niet. Ik geloof dat die wel 25 dollar kostte en dat we vinden we veel te duur. We komen tenslotte uit Holland. Ons bint zuunig.
Als we ons bij de lift melden, blijken we ook hier de enige te zijn. We stappen in en als de deuren dicht gaan, en de lift omhoog zoeft naar de 65e verdieping, gaat opeens het licht uit. Oeps, wat is dat nou? Even zijn we bang dat we "Breaking News!" worden op CNN, maar het hoort er bij. Er verschijnen allemaal rode en witte lichtjes en de lift lijkt zo wel een soort Disney-attractie.
Boven aangekomen blijkt het uitzicht schitterend te zijn. We nemen ruim de tijd om foto's te maken en rond te kijken.
Daarna gaan we weer naar beneden en lopen we terug naar het hotel. Vlakbij het hotel zit een metrostation. Daar kopen we alvast vier weekkaarten -we hebben uitgerekend dat dat in ons geval het goedkoopst is - dan hoeven we dat morgenochtend in de ochtendspits niet meer te doen.
Naast het hotel zit een Italiaans restaurant waar we heerlijk eten (pizza voor Martin en de meiden, en een linguini primavera voor mij). Dan zijn we allemaal uitgeteld en willen we alleen nog maar zo snel mogelijk slapen. Morgenochtend moeten we vroeg op om naar het Vrijheidsbeeld en Ellis Island te gaan.
Uitgaven
TotR: 82 dollar
Avondeten : 80 dollar
Taxi: 85 dollar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten