11 juli New York

Overnachting: Radio City Apartments
Kosten hotel: 255 dollar

---

Vandaag moeten we vroeg op, we gaan naar het Vrijheidsbeeld en naar Ellis Island. We zijn erg vroeg wakker, maar slapen ook weer in. Marijke maakt ons om half 7 weer wakker. We douchen en daarna besluiten we om direct naar Battery Park te gaan en later te kijken of we ergens onderweg, of bij het Vrijheidsbeeld, kunnen ontbijten. We moeten namelijk om negen uur op het eiland zijn waar het Vrijheidsbeeld staat.

We hebben online Monument kaartjes voor het Vrijheidsbeeld geboekt. Het aantal mensen dat per dag in het Vrijheidsbeeld zelf mag kijken is beperkt. Alleen als je een toegangskaartje hebt met Monument-toegang mag je in het monument zelf. Anders kan je er alleen maar om heen lopen. Per dag wordt er een beperkt aantal Monument-kaartjes uitgegeven. Een aantal op basis van 'first come, first served' en daarnaast een aantal via internet. Dat laatste hebben wij dus gedaan. Twee weken van te voren zagen we deze mogelijkheid opeens en konden nog net de allerlaatste kaartjes voor vandaag kopen. Nadat wij de kaartjes gereserveerd hadden, verscheen er de mededeling 'sold out' voor die dag. Op de kaartjes staat een tijdstip dat je je bij het monument moet melden. Wij hadden kaartjes voor negen uur, de enige mogelijkheid nog die dag. De monumenttoegang kost overigens niets extra. Je betaalt alleen maar voor de ferry naar het Vrijheidsbeeld.

We hebben eigenlijk geen flauw idee hoe lang we er over zullen doen met de metro. Nu, dat blijkt tegen te vallen. Onderweg moeten we een keer overstappen. Gelukkig hadden we al van te voren gelezen dat je op die betreffende 'line' in de voorste rijtuigen moest gaan zitten, omdat de achterste rijtuigen op een gegeven moment afgekoppeld worden en dan door rijden naar Brooklyn. Het zou echt iets voor ons zijn om in Brooklyn uit te stappen en dan daar te moeten vragen waar het Vrijheidsbeeld is.

We zijn pas tegen half 9 bij Battery Park vanwaar we naar het vertrekpunt van de veerpont lopen. Het is goed dat we al online kaartjes gekocht en uitgeprint hebben. Daardoor hoeven we niet in de rij voor de kassa. Op sommige dagen is dat een rij van meer dan een uur. We komen nog wel in een andere rij: die van veiligheidscontrole en dit neemt aardig wat tijd in beslag. In de rij voor de veiligheidscontrole kom ik er achter dat ik onze oude spiegelreflexcamera in de hotelkamer heb laten liggen, en dat terwijl ik die vooral nu mee wilde, omdat de groothoeklens me vandaag wel handig leek. We hebben geen tijd meer om hem op te halen. Gelukkig hebben we nog wel een digitaal toestel bij ons maar stom is het wel!

Na de controle mogen we aan boord. Het is een volle ferry (zie de foto die we vanaf het Vrijheidsbeeld genomen hebben van een andere ferry). Maar we genieten wel van de overtocht (tip voor degene die geen tijd hebben voor een bezoek aan het Vrijheidsbeeld: vanaf de gratis Ferry die tussen Manhatten en Staten Island vaart heb je ook een prachtig gezicht op de skyline van New York.)

Uiteindelijk zijn we om precies 9 uur bij het Vrijheidsbeeld, eigenlijk hebben we het dus allemaal heel goed gepland. Het duurt even voordat iedereen van de boot af is en we lopen daarom meteen door naar het monument. Ontbijten doen we wel als we er weer uit zijn.

Bij de rij die toegang geeft voor het monument loopt een ranger te roepen dat je alleen met een Monument-kaartje er in mag en als je die niet hebt, dat je dan uit de rij moet gaan. Een aantal mensen druipt teleurgesteld af. Ze waren hiervan niet op de hoogte. Voor je het monument in mag, is er nog een uitgebreide veiligheidscontrole. Je moet in een soort luchtsluis staan en dan wordt er lucht vanonderen omhoog geblazen (geen wijde rok aan doen dus). De lucht wordt vervolgens geanalyseerd om te zien of je niet met explosieven in aanraking bent geweest. We mogen allemaal door en gaan dan het monument in. Binnenin het monument kom je eerst bij de originele toorts. Deze is aantal jaren geleden vervangen. Een ranger vraagt enthousiast of hij soms een foto van ons met deze toorts moet nemen. Eigenlijk hoeft dat niet zo van ons, maar hij dringt zo aan dat we hem maar het fototoestel geven om de Nederlands-Amerikaanse betrekkingen niet te verstoren. Dus bij deze een foto van ons gezin voor de groen uitgeslagen oude koperen toorts. Daarna gaan we de tentoonstellingsruimte in.

De tentoonstelling in het Vrijheidsbeeld is interessant. Er staan oude originele mallen van het beeld en er hangen foto's van vroeger. Ook staan er allerlei borden met informatie. Dat het Vrijheidsbeeld een cadeau van het Franse volk was, wisten we, maar dat het gezicht erg veel lijkt op dat van de moeder van de Franse beeldhouwer Bartholdi wisten we niet. (Niet alle Amerikanen schijnen daar enthousiast over te zijn.) Ook wisten we niet dat Eiffel, die van de toren, het technisch ontwerp voor zijn rekening heeft genomen. En wat we ook niet wisten - wat weten we eigenlijk veel niet - was dat het Vrijheidsbeeld eerst in Parijs helemaal in elkaar is gezet om te kijken of het wel een beetje stevig in elkaar zat. Een aantal maanden lang konden de Parijzenaars het monument beklimmen. Daarna werd het weer afgebroken, de puzzelstukjes werden in een doos gestopt en verscheept naar Amerika, waar het weer werd opgebouwd. Dat wisten we allemaal van te voren niet, maar nu dus wel.

We dachten eigenlijk dat je niet meer omhoog in het beeld kon, maar dat is niet zo (ook dat wisten we niet). Je mag nog nog ongeveer tot halverwege, tot waar het koperen beeld begint. Voor de lift omhoog staat een grote rij Japanners. Er is echter ook een wenteltrap. Martin roept enthousiast: wij gaan met de trap. Halverwege de trap klaagt hij dat zijn conditie toch minder is dan gedacht (dat wist ik weer wel) en waarom we niet met de lift zijn gegaan? Maar goed, we komen op een gegeven moment boven en de beloning is daar. Vanaf die rand heb je werkelijk een prachtig uitzicht over New York. Beslist een aanrader die monumentkaartjes.

De trap omlaag gaat een stuk gemakkelijk dan omhoog en Martin's conditie is opeens, dankzij het trappen klimmen van straks beweert hij, veel beter geworden.

Voordat we naar Ellis Island gaan, nemen we eerst een verlaat ontbijt bij het restaurant bij het Vrijheidsbeeld. Daarna pakken we de ferry naar Ellis Island (deze zit bij de prijs inbegrepen). De boten gaan regelmatig en we hoeven niet dan ook niet lang te wachten voor de boot naar Ellis Island.

Daar aangekomen nemen we eerst een kijkje in de Registry Hall. We sluiten aan bij een ranger die net met een rondleiding begint. Het is indrukwekkend om de verhalen te horen van de mensen die hier aankwamen. Op Ellis Island werden ze gekeurd en soms teruggestuurd. Als je bijvoorbeeld niet gezond was, dan moest je terug. Zo liepen er allerlei controleurs tussen de mensenmenigte. De controle vond plaats op de eerste verdieping. Daar moest je met een trap heen. Als je dan hijgend boven kwam, dan plakte iemand een sticker op je rug ten teken dat je conditie niet goed was en was je een potentiële klant om teruggestuurd te worden. Martin zou in die tijd ongetwijfeld teruggestuurd zijn. Ook als je wat verdwaasd door de grote zaal liep, kon je een sticker op je rug krijgen: je was dan vast in de war. Overigens hadden de meeste mensen al snel door dat een sticker op je rug niets goeds betekende en haalden deze er al snel af.

Vervolgens werden de mensen geïnterviewd. Als eerste kregen ze de vraag voorgelegd of ze al een baan hadden in Amerika. Een aantal mensen dacht slim te zijn door hier 'ja' op te roepen, maar die zaten dan gelijk in de problemen, want dat kon nog helemaal niet, dus zat je waarschijnlijk de boel bij elkaar te liegen. Maar op de vraag of je van plan was om een baan te zoeken, moest je wel 'ja' antwoorden, want anders hadden ze niks aan je en werd je niet toegelaten.

Werd je uiteindelijk toegelaten, en het overgrote deel werd toegelaten, dan werd aan je gevraagd waar je heen wou in Amerika. Je kon dan een goedkoop kaartje voor vervoer die kant op krijgen. Dat leidde soms wel eens tot misverstanden. Zo waren er mensen die gehoord hadden dat je naar Houston Street in New York, moest gaan. Enthousiast riepen ze dan 'Houston' en belandden vervolgens in Houston, Texas. De ranger zit vol met dit soort verhalen en het is dan ook een leuke rondleiding.

Na afloop van de ranger tour lopen we nog op ons gemak rond om alle foto’s en voorwerpen te bekijken die een beeld geven van het leven van de mensen die jaren geleden de grote stap maakten. Vooral Judith blijft maar kijken en lezen. Het is al tegen drieën als we weer naar buiten gaan en de ferry terug naar Manhattan nemen.

Terug bij Battery Park koopt Judith alvast wat souvenirs. Vijf "I love NY T-shirts" voor haar vriendinnen. Ze kosten hier 4 dollar per stuk. We leggen Judith uit dat we hier vlakbij een toeristische attractie zitten en dat de shirts verderop ongetwijfeld goedkoper zullen zijn, maar ze wil ze beslist hier al kopen. Later zien we vlakbij ons hotel een kraampje waar je zes shirts voor 10 dollar kan krijgen; een economisch lesje over de marktwerking voor Judith.

Vervolgens lopen we richting Ground Zero. De Avenue waarover we lopen, is blijkbaar de Avenue die gebruikt wordt voor de 'tickerparades', waarbij de te vieren helden bedolven worden onder de confetti die vanuit de gebouwen wordt gegooid. In de stoep zijn tegels opgenomen, waarin vermeld staat voor wie en wanneer een dergelijke tickerparade is gehouden. Veel hoogwaardigheidsbekleders hebben zo'n tickerparade gehad, maar af en toe zit er een merkwaardig iemand tussen. De mooiste is voor Douglas “Wrong Way” Corrigan, een piloot die in 1938 met zijn vliegtuig van New York naar Los Angeles wou vliegen, maar per ongeluk de verkeerde kant opvloog. Het was die dag heel bewolkt en zijn kompas van 8 dollar deed het niet zo goed. Hij belandde daardoor, in plaats van in Californië, in Ierland. Bij terugkomst in New York kreeg 'de piloot die de verkeerde kant opvloog' een heldenontvangst met bijbehorende tickerparade.

Na een tijdje zijn we vlakbij Ground Zero. Twintig jaar geleden zijn Martin en ik ook in New York geweest en hebben we nog bovenop de Twin Towers gestaan. In onze herinnering was het een heel groot complex maar dat zien we er nu niet meer vanaf. Eigenlijk is er op Ground Zero niet veel te zien. Het is gewoon een bouwplaats. Wat wel heel interessant is en zeer de moeite waard is, is echter St Paul's Church, er vlakbij. Daar zijn nog allerlei herinneringen aan 9-11 te zien. Heel ontroerend allemaal. Er werden repetities voor een kerkdienst gehouden en iemand - begeleid door een piano - zong Ave Maria en nog enkele liederen. Allemaal heel bijzonder en we krijgen bijna tranen in de ogen.

Dan gaan we op weg naar het gebouw in Bedford Street dat diende als decor voor Friends. We gaan met de metro en scheuren eerst de goede halte voorbij; blijkbaar zitten we in een soort sneltrein. Dan maar weer terug. We vinden het vervolgens in een keer. Voor het gebouw moeten de dochters op de foto. De kinderen zijn grote fans van Friends. De serie speelt in New York maar is opgenomen bij Warner Bros Studios in Los Angeles. De buitenopnames van het gebouw waarin "de Friends" wonen zijn echter in New York gemaakt. In LA zijn ze twee jaar geleden al op de foto geweest in het café van Friends, dus hun missie is nu compleet.

's Avonds eten we met Maaike, een nichtje van Martin. Ze is een maand lang in New York. We hebben om 19.00 in het hotel afgesproken en we gaan naar Applebee's in de 50th Street. Daarna gaan we nog samen naar Times Square waar Maaike weer op de metro stapt. Heel gezellig om Maaike die in Engeland woont en die we weinig zien, hier te spreken

Wij gaan daaarna nog met de kinderen naar de M&M Store, waar de meiden eindeloos blijven rondkijken. Het is er gigantisch druk. Judith zoekt een zakje uit met M&M's met de meest afgrijselijke kleuren - je kunt het niet zo gek verzinnen of ze hebben die kleur. Er zitten hele vieze kleuren tussen. Maar ze smaken wel goed. Ook kopen de kinderen elk een t-shirt.

Ter afsluiting brengen we nog een bezoek aan het Food Emporium, even verder bij ons in de straat, om spullen voor het ontbijt in te slaan. Het is een geweldige winkel met veel lekkere hapjes, ideaal als je geen zin hebt om uit eten te gaan. Beneden is er een supermarkt voor de wat gewonere dingen, hoewel ook hier de prijzen aardig hoog zijn.

---

Uitgaven

Brunch: 35 dollar

Veerpont: 48 dollar

Snoep/hotdog: 9 dollar

T shirts : 25 dollar

Food Emporium: 73 dollar

M&M Store: 77 dollar

Avondeten : 140 dollar